Blogia
SAUDADE

un día más

"Pieces of you" (Yukimi Nagano)

"Pieces of you" (Yukimi Nagano) Gracias por estar ahí.

"Metropolitan death" (Delorean)

"Metropolitan death" (Delorean) "Mi plan: la restitución del crepúsculo a aquellos que nunca han sido cegados por él, gente de ciudad a la que no le interesa por donde se pone el sol cada día aunque éste trate (inútilmente) de llamar su atención con rojizos destellos detrás del edificio de correos, de los rascacielos de enfrente o contaminado por un subhorizonte de antenas de televisión y faroles de alumbrado".

"Supermassive black hole" (Muse)

"Supermassive black hole" (Muse)

Desde el limbo posteo para deciros que mañana subo a Galicia después de mucho mucho tiempo. 

Volveré con mar&fotos.

La que he colgado aquí es lo que veo cada mañana desde mi oficina.

 

Buen finde. 

"Dancing in the street" (Martha & The Vandellas)

Ayer compartimos ruta. Me impresiona tu empatía. Me motiva a seguir siendo "apagador@ de fuegos inútil" (como suelen llamarnos) una noche más.

Hay semanas que, para ser sincera, la energía que me hace salir a la calle está bajo mínimos, me pongo a pensar que sentarnos y pasar cada miércoles unos minutos con ellos no sirve para nada, que nunca veré resultados porque realmente no los hay. Pero luego estás tú, con tu particular óptica del mundo, con tus pequeños detalles que tirarían por tierra hasta la estatua más fría. Te miro y recupero un poco la fe en todo. Nunca leerás esto pero te doy las gracias por todo lo que me enseñas sin apenas darte cuenta. Tus zapatos para aquel mimo, la pasta de dientes que compraste en la farmacia, la fruta para Loli, la manta que rescataste de tu coche para dársela a alguien que te la pidió, las chocolatinas que guardas para mi compañera de piso, tu inglés chapurreado para comunicarte con la chica que no habla con nadie..., no acabaría nunca. Son gotas de lluvia que riegan poco a poco un desierto. Lloro de emoción para que esas lágrimas puedan, por una vez, ser útiles también.

 

Y canto:

"All we need is music, sweet music

there'll be music everywhere

there'll be swingin', swayin' and records playin'

and dancin' in the streets.

Oh, it doesn't matter what you wear

just as long as you are there

so come on, every guy grab a girl

everywhere around the world

there'll be dancin'

they're dancin' in the street

This is an invitation

across the nation

a chance for the folks to meet

there'll be laughin' and singin' and music swingin'

and dancin' in the streets (...)"


 

 

 

"TM" (Delco)

El tema del día. Impresionante final.

Hoy va por todo eso en lo que pensamos pero que, por no sé qué estúpida razón, no nos atrevemos a decir en voz alta. Cómo cambiaría todo si venciésemos ese miedo.

"Deportation - Iguazu" (Gustavo Santaolalla, BSO de BABEL)

Tú me acostumbraste. 

"Black mirror" (The Arcade Fire)

"Black mirror" (The Arcade Fire)

Esto es lo que estoy leyendo ahora:

 

http://www.amazon.com/El-Invierno-En-Lisboa-Winter/dp/images/8432217220




Me sentí tan identificada con Ventanas de Manhattan, "cuaderno" en el que Muñoz Molina recogía apuntes de sus caminatas o de sus visitas a galerías, museos o teatros, plasmando claramente esa sensación de desamparo, soledad y anonimato que transmiten las grandes ciudades (en cine, véase Lost in traslation; en pintura, E. Hopper), con una banda sonora predominantemente jazzística, que he decidido recuperar otro de sus libros.

"I wanna know it" (The Brontës)

Hay pocos como tú, personalidad arrolladora desbordándolo todo, titular de un aura especial que regalas a los demás. Yo soy polilla tratando de acercarme a esa luz, en silencio, observándote, aprendiendo y, por qué no decirlo, admirándote en secreto.

 

Ways to nowhere ...

"Smoke and mirrors" (RJD2)

Imagen difuminada evaporándose frente a un espejo que sólo devuelve vacío, ser transparente antes que polvo, eso es el paso del tiempo para mi.

 

El tema del día. Sobre su nuevo disco ("The third hand") no he leído buenas críticas. Habrá que darle una oportunidad.

http://www.muzikalia.com/foro_leermensajes.php?ref_foro=1&ref_mensaje=9519&numero=211&paginaanterior=22

"A new name" (!!!)

¡FELIZ AÑO!

 

He tomado las doce uvas sin atragantarme, he brindado pidiendo unos cuantos deseos, me he puesto "algo" rojo, he salido toda la noche para celebrarlo...

Resumiendo: quiero disfrutar de cada milésima de segundo de estos nuevos 365 días porque me da la impresión de que los años cada vez pasan más deprisa sin que pueda hacer nada para frenar este patín en el que me he subido.

 

(Apenas unas horas para emigrar de nuevo, la cuenta atrás siempre es dura cuando paso aquí más de un par de días de un fin de semana. Me cuesta volver a Madrid porque en esta ciudad me siento querida como en ninguna otra parte y en definitiva se trata de eso, ¿no?)

"Extra ordinary" (Dani Siciliano)

A veces no sé si lo que busco es tan extraordinario que se vuelve único y prácticamente imposible de aprehender.

 

 

"Blinder" (Astral)

Frío que lo invade todo, intruso que se cuela entre tus huesos y no puedes echarle, aire gélido inspirado que congela lentamente tu sistema respiratorio, ¡enhorabuena! ya eres un témpano.

 

Caminamos despacio, las capas de ropa nos impedían el movimiento articulado, éramos robots en esa noche de hielo. Demasiada gente intentando celebrar algo, mientras nuestros pasos iban al encuentro de los que viven sin fechas a destacar en el calendario.

 

Ella(1) se marchaba cuando llegamos, apenas unos segundos para informarnos de que se cambiaba de zona, que en la que había pasado los últimos años ya no era segura. Nos llevo a Ella(2), que no paró de hablar de su bebé y de lo mucho que está creciendo. De ahí a Ella(3), sus conversaciones de humor negro son las que más me gustan, ironía desgarrante que atemoriza incluso a su sombra, la realidad pura y dura, sin tapujos, me quedaría toda la noche escuchándole.

 

Él(1) se ha puesto un sombrero de cowboy y apenas habla, sólo sonríe.

 

Ellos nos esperan en el destino turístico más frío de toda la ruta, están cantando, ponen música, cuentan chistes en un idioma extraño. Con satisfacción nos muestran el colchón que han encontrado. Por un segundo observo el contraste, masa de visones a la salida del teatro taconeando apresuradamente para abandonar ese iglú en que se ha convertido la calle a esas horas, algunos nos miran con cara de ¡qué narices estáis haciendo aquí!. Me regocijo secretamente con su desconcierto. Para otros pasamos totalmente desapercibidos. Nadie es mejor ni peor, simplemente a nosotros nos rodean los "privilegiados", superhéroes a quienes les ha tocado luchar en la vida con un exigente sobreesfuerzo que pocos serían capaces de hacer.

 

Ella(4) al ver que no resisto la temperatura bajo cero me lleva de la mano a la "zona de las estufas" y se queda conmigo comentándome que la gente piensa que está loca cuando la ve dando vueltas por allí, ignorantes que desconocen que esa es la mejor forma de calentar el "culo".

 

Él(2) delira sobre médicos y su incompetencia, muestra su rabia porque no han conseguido encontrar el motivo de su dolencia.

 

Última parada, Plaza Mayor, todos duermen porque es necesario coger el sueño antes de que te paralice la temperatura, dejamos lo poco que nos queda en las bolsas. Encontramos a Él(3) que, incongruente, salta de frase en frase para terminar diciendo que no necesita nada.

 

Feliz navidad, nos han deseado todos... y no sabes qué contestar.

 

 

"Everything counts" (DM)

Atesouro as túas verbas como un dos mellores agasallos que me fixeron nunca, sempre é así, o máis importante da vida non se compra con diñeiro.


Sorprendentes e desconcertantes ó mesmo tempo... non podía imaxinar que ti pensases iso de min. Vindo da persoa que tiña fronte a fronte cada frase amosaba o doble de valor e credibilidade.


Hai expresións difíciles de pronunciar ( hai xente que non é quen de facelo en toda a súa vida) con todo saíron dos teus beizos coa perfección dunha historia contada por un contacontos.
Oxalá puidese inmortalizar eses escasos minutos, gravar literalmente a mensaxe para sempre porque sinto que cada día que pasa esvaécese un pouco na nebulosa desordenada na que se converteu co tempo a miña memoria.


Que fácil é, ás veces, facer sorrir.

"Really don't mind" (Luomo)

Viajes alrededor de un mundo que me ha sorprendido de repente, norte, sur, este, oeste, pedaleando en bicicleta con perspectiva de velocidad, acelerando en cada curva para rozar con la punta de los dedos el derrape al vacio aunque manteniéndome peligrosamente sobre esta barra de equilibrio.

 

Soy acróbata en un circo lleno de sorpresas, con payasos y alguna que otra fiera hambrienta. Hasta ahora no he dejado de divertirme participando, deseando que el show continúe día tras día, juegos malabares con llamaradas de ilusión encienden las ventanas de mi caravana itinerante con ruedas manchadas de barro.

 

Esta magia hay que mimarla porque puede evaporarse por arte de mentalismo, camina en monociclo que se inclina hacia los lados de vez en cuando, hay que ser muy cuidadoso para que no caiga de bruces contra el suelo, requiere atención y pequeños detalles para que poco a poco vaya cogiendo confianza en sí misma y consiga avanzar mirando siempre hacia delante.

"Remember" (Undo)

La instantánea de mi realidad es un mosaico en el que se entremezclan, sin orden ni concierto, tonos deslumbrantes con el sempiterno claroscuro.

 

Soy un autómata que siempre avanza deprisa, sin descanso, sin echar el freno a su locomotora de hierro para contemplar a qué se debe ese efímero y raro paisaje que le rodea, porque... ahora es otoño aquí pero mañana será verano allí, ¿qué importa entonces? Si no eres tú seguro que soy yo.

 

Es increíble cómo te hace cambiar el tiempo y la distancia, aunque suene a excusa fácil.

"The sound" (The Rapture)

Este fin de semana podré...

 

ver a ese grupo.

 

ir al bar con ese nombre.

 

pisar esa ciudad que me vuelve loca.

 


 


"Paint the silence" (South)

A veces los silencios de distancias se pintan de tonalidades brillantes, con palabras que sólo hay que pronunciar una vez para que no se gasten.

 

"Say hello to the angels" (Interpol)

Temazo.

Este fin de semana he recibido mucha música como regalo, tendré que hacer una selección para el viaje a Galicia de esta noche, quizás caiga esta canción. Alguna vez lo he comentado, tardo más pensando en los discos que quiero llevarme que en hacer la maleta.

La inyección de vitaminas con aire salado está a punto ser suministrada a esta paciente, ¡qué ganas!. Ayer comentando con mis compañeras de piso (más dos invitadas) todas estas idas y venidas en autobús al norte seguían sorprendiéndose de que fuese capaz. Pero cómo explicarles que no son ganas sino necesidad. He nacido en un lugar que ejerce la fuerza irracional de un potente imán (mucha literatura gallega habla sobre ello) así que mis viajes yo-yo son imprescindibles para que pueda seguir respirando con normalidad.

 

"Dias azules" (Ivan Ferreiro)

"A veces creo ver
Ver como vendrán
Vendrás detrás de mi

Envuelta en una música
Volando en una brisa de trompetas
Soñando, flotando sobre el mar en mi cabeza
Cantando, bailando y gritando que jamás me dejarás

Las noches en el bar
El mar detrás de ti
Esta vez es de verdad

Escrita en una pagina cursiva de una prosa de madera
Sin rima, grabado en mi memoria como en piedra
Brillando, llamando, envuelta en una música especial

Dónde están los días y ese azul
Di un lugar donde estés tu
Que si el azar nos va empujando hasta el final
Solo habrá casualidad

La casualidad
Nos va a alcanzar
Nos va a salvar
Y a matar

A veces creo ver
Ver como vendrás
Chocando contra mi

De las sombras de tu corazón
Fingiré que he sido yo
Que no
Que si al final nos va empujando sin querer
Ese azul no va a volver

Ese azul nos va a alcanzar
Ese azul nos va a salvar
Ese azul nos va a alcanzar
Ese azul nos va a matar."

 

No nos gustó la película, sentados en aquel cine antiguo con paredes de humedad.

Da igual, hoy vuelvo a casa y sólo puede sonar esto. Ese azul no va a volver.

Miradas de iceberg

"Comparto la opinión de Kafka de que un libro es como un hacha que corta el mar congelado que todos llevamos dentro"

(Paul Auster)