A vida sigue

Onte o cirurxano díxome que teño que operarme dunha pequena hernia, non vos asustedes, non é nada, un día no hospital e unhas semanas de reposo, o eso creo. Aínda non decidín cando voy pedir esa cita, supoño que o deixarei para máis adiante, non por medo sino por preguiza de estar tumbada sen poder moverme. Terei que elexir entre unha cama con vistas a un patio interior (a de Madrid) o unha con vistas á ría (a de Vigo) e familiares que me coiden...
Cando voltaba para casa no metro pensaba se esa hernia é consecuencia de algo, xa sabedes esa teoría de que as dores ou enfermedades son manifestaciones externas de algo interno que te preocupa, no meu caso, si eso fose certo, sería o reflexo da miña insistencia por creer que podo facer todo eu soa, dígome: "creo que podo, sei que podo" e ó final acabo podendo pero tamén sei que moitas veces debería aprender a deixarme axudar...

1 comentario

[andrea - 10 de abril de 2005 - 14:01]

"creo que podo, sei que podo" e ó final acabo podendo pero tamén sei que moitas veces debería aprender a deixarme axudar...", isto demostra que tes unha gran confianza en ti mesma; pero tamén ti mesma o dis, na vida témonos que deixar axudar moitas veces, tanto se queremos coma se non.

saúdos e ánimos :)