Llevo una temporadita de mal humor, no es que esté enfadada por nada en concreto, ni con nadie, es que me levanto así y punto. Contesto "mal" a la gente sin querer, me agobia que me hagan preguntas porque no me apetece esforzarme en responder, como cuando tu madre te interrogaba cuando salías por la puerta para saber a dónde ibas o con quién y a ti te parecía fatal... No es la primera vez que me pasa y reconozco que así resulto bastante insoportable.
La belleza de la imperfección es perfecta, todos esos detalles que la hacen diferente y exclusiva. Sin embargo, sigo empecinándome en ver en mi reflejo a alguien cuasiperfecto, utopía frustrante que no me deja descansar.
Ayer empecé en serio a enviar currículums, siento un poco de vértigo, como me pasa siempre con las etapas que suponen grandes cambios, el dichoso miedo a lo desconocido. Quizás ahora, cuando existe la posibilidad de que me vaya de Madrid si encuentro algo mejor en el norte, es cuando realmente me pregunto si quiero dejar esta ciudad sin haberla disfrutado al cien por cien.
Poco a poco van saliendo a la luz los detalles de cómo ocurrió todo, del porqué, quién y cuándo. Es mejor que sea así, voy tomándome el antídoto que yo misma he preparado y se me van curando las heridas de dentro. El prospecto dice: "una cucharadita de postre una vez a la semana" y como buena paciente obedezco y noto ese sabor amargo atravesando mi garganta y llegando al corazón.
Catch me if I fall I'm losing hold I can't just carry on this way And every time I turn away Lose another blind game The idea of perfection holds me... Suddenly I see you change Everything at once The same But the mountain never moves...
Rape me like a child Christened in blood Painted like an unknown saint There's nothing left but hope... Your voice is dead And old And always empty Trust in me through closing years Perfect moments wait... If only we could stay Please Say the right words Or cry like the stone white clown And stand Lost forever in a happy crowd...
No-one lifts their hands No-one lifts their eyes Justified with empty words The party just gets better and better...
El volumen del reproductor de música que me acompaña a todas partes (imprescindible compañero de mis largos paseos) está casi siempre en 25 (el máximo) y aún así no consigue aislarme de la contaminación acústica externa (porque interna también hay, lo reconozco), formo parte de las estadísticas de jóvenes que están perdiendo augudeza auditiva con los años. No me importa. Alguien hace tiempo me dio un consejo "sanador" para superar pequeños momentos de crisis, poner la música a todo volumen y notar cómo se va filtrando a través de ti, cómo te transmite de nuevo esa fuerza perdida, cómo caminas con paso más firme y con la cabeza alta, empiezas a tararear un estribillo, ya te sientes mejor...y respiras hondo.
Non hai novas e non sei se iso e bo o malo. A última vez chegou todo de golpe e non puiden encaixalo moi ben, tratei de esquivalo con dignidade pero só cara fora, por dentro era distinto, notaba dor físico.
Síntome algo cansa, metade catarro de verán, metade falta de ilusión. Cando oín o pitido do despertador pensei que era sábado e que me esquencera de quitalo a noite anterior, non, aínda é mércores. Errei. Gustariame saber se vai parar esta montaña rusa, sube, baixa, sube, baixa...¿Non podía quedar na cima durante unha temporadiña? ¿Alguén entende algo?
Muchas veces he pensado sobre la "autodestrucción personal", como el autor del título de este post, más cuando era adolescente, nada original, éramos muchos inconformistas atormentados con nuestras circunstancias a esa edad. Hoy en día esos pensamientos se quedarían en meros ejercicios de evasión temporal quizás con alguna sustancia que ayudase a ello, no conozco muchas porque he sido cobarde hasta para probarlas o quizás simplemente no me ha apetecido nunca, "good girl". Lo cierto es que esa insactisfacción o búsqueda constante de algo mejor llega a ser frustrante si te encuentras en un momento en el que no hay casi nada que te motive por lo que, ultimamente, sobre todo los fines de semana en los que no tengo que estar intelectualmente demasiado activa, lo único que me apetece es no pensar en nada, pero ese imposible solo lo rozo cuando estoy sentada en una playa mirando la mar...
"O mar castiga bravamente as penas, e contra as bandas do vapor se rompen as irritadas ondas do cántabro salobre. Chilan as gaviotas ¡alá lonxe!... ¡moi lonxe!, na prácida ribeira solitaria que convida ó descanso i ós amores".