Blogia
SAUDADE

cuesta abajo

Sol y sombra

Me he escapado de la oficina para ver el eclipse, le he pedido a una señora las gafas y he contemplado asombrada uno de los regalos que de vez en cuando nos hace la naturaleza. Me he sentido minúscula ante lo que pasa por "ahí arriba". Impresionante.

"Cuadrillas"

As miñas amigas da universidade xa están casadas e facendo a súa vida dende hay tempo polo que perdín o contacto diario (vivimos en diferentes cidades), non hai confidencias e as chamadas escasean cada vez máis, dóeme pero é así. Teño envexa da amizade dos meus compañeirOs de escola e facultade, moitos deles conservan os grupos de sempre, quedan para saír, cear, beber, etc.
Esta fin de semana voltei a casa, recuperei un pouquiño a ledicia ó sentirme querida pola familia e por dúas mociñas coas que non paro de rir dun tempo a esta parte.
Gracias outra vez.

¡Vaya tres!

Gracias por vuestra amistad sincera, por hacerme reír, por escucharme cuando más lo necesito, por las todas esas tardes de charla frente a un café, por los "futbolistas" (ya sabéis a qué me refiero)... en definitiva, por sentirme tan querida a vuestro lado.

Eses pequenos detalles

Entre eles está o que acontece cada domingo ás 23:30 (hora á que sae o autobús Vigo-Madrid), meu pai lévame ata estación, diálogo de pai a filla con algunha recomendación, algunha anécdota, e o mellor: algún sorriso roubado á súa cara seria. Onte esbozou un deses, foi cando lle comentei que quería sentarme unha tarde ó seu carón para que me contase máis de todo que viviu no mar, díxome que para iso necesitaría moitísimo tempo, e sorriu. Subín ó autobús e él esperou alí ata que marchou, axitando a súa man. Ese pequeno e insignificante xesto emocióname sempre porque él é moi pouco dado a exteriorizar sentimentos e nese momento faino... xa non podo dicir que non me gustan as despedidas, esa SÍ.

Sorrisos

Acabo de llegar de pasar dos dias na terriña. Cada vez que voy es especial, de principio a fin, pequeños detalles que me emocionan... bajarme del autobús y notar esa humedad en el ambiente, ver a mi padre con ojos de sueño que me saluda con una sonrisa en la cara, el pequeño trayecto a casa, la llave en la cerradura, el olor familiar del hogar en el que has vivido tantos años, ver el mar desde la ventana, cruzar un puente y nadar en la misma playa, descubrir nuevas arrugas en la cara de mi madre, intercambiar opiniones con mi hermano pequeño y darme cuenta que hace tiempo que ha dejado de serlo, sentirme querida sin más...